Bir Ergenekon Masalı

Nefesi tuttuk bekliyoruz. İddianame açıklanacak da malzeme çıkacak.

Tabi daha iddianame açıklanmadan içeriğini bilenler bir tarafta “nasıl koyduk ama” demek için bekliyor, diğer cenahtaki çokbilmişler de elleri play/pause tuşunda “Ergenekon fos çıktı” yaygarası koparacaklar.

İki taraf da avucunu yalayacak.

Ama diğer yandan, iki taraf da bangır bangır bağıracak. Burası Türkiye, kim fazla bağırırsa o haklı!


En başından beri Ergenekon’dan her bahsettiğimde “Ergenekon kandırmacası” dedim. Devletin türlü noktalarına sızmış illegal bir yapılanmanın gerçekliğine itirazım yok. Hatta bu yapılanmanın gün gibi aşikar olduğunu düşünüyorum.

Ancak devletin içindeki çetelere göbeğinden bağlı olanların olup biteni görmezden gelerek, havayı bulandırmaya çalışması, herkese bok atmaya çalışması şaşırtıcı değil. Koltuk ya da köşe kapma savaşı olanca amansızlığı ile sürüyor.

Ergenekon davasına umut bağlayanlara hayret ediyorum. Çürümüş, kokusu çıkmış bir hukuk sisteminden ne beklediğinizin farkında mısınız? Beklentilerinizi oluştururken, olayları analiz ederken sanki uzaydan gelmiş, bu ülkede işler nasıl yürürmüş bilmezmiş gibi davranmak nasıl açıklanabilir? İt iti ısırmaz diyeyim, bu atasözünü de Esra-Ceyda Ersoy kardeşler yorumlasın!

Ergenekon davası ne olur? En sonda söyleyeceğimi baştan söyleyeyim. Susurluk davası ne olduysa o olur. Yüksekova davası ne olduysa o olur. Sacit Kayasu’ya, Ferhat Sarıkaya’ya ne olduysa Zekeriya Öz’e de o olur. (Umarım Doğan Öz’e olan olmaz.) Bu nedenle bu bir masaldır, kandırmacadır.

Bundan önceki davalar sanki delil yokluğundan kapandı da herkes Ergenekon davasında delil var mı diye soruyor. Sanki hiç jandarma tankında eroin bulunmadı, sanki hiç Mercedes’in içinden silahlar çıkmadı. Bunları biz yaşamadık! İlhan Selçuk darbecilikle itham edilebilirmiymiş? Hiç yapmadığı şeydi sanki.

Biraz “harbi” olalım mı?

Uzun zaman Türkiye’deki sorunlarının temelinin politik ya da ekonomik olduğu varsayımı ile yola çıktım. Ancak artık bunun adını koyalım. Türkiye’nin sorunu politik ya da ekonomik olmaktan ziyade felsefi bir sorun. Türkiye ekranındaki görüntü bozukluğu zihniyetten kaynaklanmakta. Boşuna alıcılarınızın ayarı ile oynamayınız.

Bugün gösterilen toplumsal refleksler doğal bir felaketle karşılaşan ilkel toplumların "tanrıları" ya da "kötü ruhlari kızdırdık" şeklinde düşünmesinden farklı değil. Bugün "totem"ler yeni kurban istiyor. Sevmeyi ve nefret etmeyi abartarak kişilerin tanrılaştırılması ya da şeytan kategorisine sokulması aynı ilkellikten, felsefi zaaftan besleniyor. Daha açıkçası sloganlarla kamplara ayrılan toplumda vatanseverler vatan haini avında, mücahitler din düşmanı peşinde. Muhammed’e tapanlarla Mustafa Kemal’e tapanlar arasında hiç bir fark yok.

Oysa “kim Muhammed’e tapıyorsa bilsin ki o öldü”, kim Mustafa Kemal’e tapıyorsa bilsin ki onun “naciz vucudu toprak oldu”.

Dinci faşistlerle Kemalist mücahitlerin hiç bir farkı yok. Hurafelere çok çabuk inanmak, çok kolay şiddete başvurmak, başa çıkamadığı sorunları görmezden gelmeyi tercih etmek, ritüellerden medet ummak, korkularına karşı yasaklarla duvar örmeye çalışmak, en nihayetinde de sorunların sebebinin ulaşılmaz ilahi bir kaynak olduğuna inanmak aynı felsefi fukaralıktan, aynı temelsiz ideolojiden kaynaklanıyor.

Demokrasiyi, bireysel hakları, inanç özgürlüğünü tek bir meseleye indirgeyip türban sorununu çözünce Türkiye’nin bütün sorunlarının halledileceğini sanmakla sadece Anıtkabir’i tavaf edip yatmadan önce Nutuk’tan pasajlar okuyunca “Cumhuriyet’in ilelebet payidar kalacağını sanmak” aynı felsefi altyapı sorununun yansıması.

Toplumu iki kutba ayırdıktan sonra bir taraf türban ve laiklik palavralarıyla diğer taraf da ergenekon kod adlı sahte kahramanlık dosyası ile kandırılıyor. Tabi bu arada asıl sorunlar rafa kalkmış durumda.

Oysa ortada ne türban (ya da başörtüsü) sorunu var ne de Ergenekon kahramanlığı.

Neydi türban sorunu?

Açıkça ortaya koymakta fayda var. Türkiye’de başörtüsü sorunu ya da mağduriyeti söz konusu değil.

Ortada bir mağduriyet sorununun olması için tamamen gönüllü olarak üniversiteye girmek için başvuran kişinin, başvuru sırasında belirtilmemiş bir şart nedeni ile üniversiteye alınmıyor olması gerekir. Kimse kimseyi zorla üniversite kapısına göndermiyor. Üniversiteye başı örtülü olarak giremiyeceğini bile bile hala üniversiteye girmek için çabalayan kızın, sigara içilmesi yasak olan bir lokantaya girip sigara içmek isteyen kişiden farkı yoktur. Bu şartları önceden bildiğin halde hala zorluyorsan, problem mağduriyet problemi değildir. İçeride sigara içmenin yasak olduğunu bile bile sigara içmekte ısrar ediyor bundan dolayı cezalandırıyorsa, bu kişi mağdur değil salaktır. Türbanla (ya da baş örtüsü ile) kampüse giremeyeceğini bile bile üniversiteye başvuru formunu dolduran kız da aynı durumdadır.

Farkındaysanız, bu yanlışı ortaya koyduğumuz anda sorun türban/baş örtüsü sorunu olmaktan çıkıyor. Sorun, sistemin özgür, kendi kuralını kendisi koyan, kendi şartlarını kendisi belirleyen bir üniversite yapılanmasına izin verip vermediği sorununa dönüşüyor. Var mısınız her üniversite kendi kuralını kendi koysun, isteyen şalvarlı eğitim yapsın isteyen nüdist? Herkes de ona göre tercih yapsın? Yemedi di mi?

Bu sorun bizi bugün uyglanan YÖK açmazına götürmekte. Bugün türban tartışmasında hararetli bir şekilde gardlarını almış olan her iki taraf da bu yanlışta ısrar etmekteler, çünkü çok iyi biliyorlar ki bu noktayı kabul ettikleri an tartışma bambaşka bir boyut kazanacak. Ama sorunu çözmek iki tarafın da umurunda olmadığı için bu noktayı es geçiyorlar.

Aslında biraz dikkatli bir göz başı örtülü kızların üniversite eğitim hakkının da ellerinden alınmadığını görür. Zatı şahaneleri Başbakan Erdoğanın kerimeleri dahil, bir sürü başı örtülü Türk kızı, yurtdışı seçeneği ile üniversite eğitimi almaktadırlar. Yani George Orwell'in ünlü "bazı domuzlar diğer domuzlardan daha eşittir" ilkesi burada da işlemektedir.

Oysa kimsenin özgürlük gibi bir derdi yok. Kavga köşe kapma kavgası. Youtube’u kapatmakta hiç bir sakınca görmeyenler kendileri kapatılınca demokrasi havarisi özgürlük mücahidi kesiliyorlar. YÖK başkanı bizdense sorun yok. Bizden değilse YÖK çok kötü. Bir zamanlar YÖK 12 Eylül’ün bir ürünü olarak bütün solcu grupların hedefinde idi, bugün o gruplar YÖK’ü savunuyorlar. İbretlik bir durum.

Dönelim Ergenekon’a. Boğazına kadar pisliğe batmış bir sistemin çamurlu, balçıklı elleriyle yüzünü silmesi ne kadar temizlikse, Ergenekon davası da o kadar temizliktir. Bu davanın sonucunda, herkes biliyor ki, bir iki günah keçisi bulunacak, bütün sistem temizlenmiş gibi yapılacak. Daha önceki davalarda (Yüksekova, Susurluk,Şemdinli, ve diğerleri) teamül, itiraf edip delilleri ortaya çıkaranların ya da olayın üzerine giden savcıların cezalandırılması şeklinde idi. Bugün de benzeri bir yolda ilerleniyor. Bu tarz olayların üzerini örtmenin en pratik, en kestirme yolu mecliste hemen bir araştırma komisyonu kurmaktır. Yakında bu da kurulur.

Bir de “Hayrihi ve şerrihi minel-ABD” ama daha çok “şerrihi minel-ABD” diyen bir grup da var ki felaketlerin kaynağını kötü ruhlar olarak gören ilkel kavim zincirini tamamlıyor. Bir taraf AKP iktidarını, Başbakan Erdoğan’ı, Cumhurbaşkanı Gül’ü ABD’nin kuklası, 2001 krizinden itibaren gelişen olayları ABD tarafından yazılmış bir senaryo olarak görüyor (Abdurrahman bunları iddianameye bile almış), diğer taraf da bütün Ergenekon pisliklerinin Amerikan oyunu olduğunu iddia ediyor (bkz. Tamer Korkmaz yazıları Yeni Şafak). Her iki tarafın tanrısı da ABD, ama bunu söyleyince çok kızarlar. Halbuki Türkiye’nin bugünkü çıkmazının yegane sorumlusu kendisidir. Friends like this, who needs enemies? Sorumlu kendisi ise çözüm de yine kendisidir. Ancak bunu kabul etmek biraz büzük ister!

Felsefi yoksulluğun çözümü olarak dayatılan, sık sık yaldızlı tepsilerde önümüze sürülen ise “uzlaşma” masalı. Bu tarz mesajları en baş borazancıbaşı Ertuğrul Özkök’ün yazılarında bol bol bulabilirsiniz. Oysa uzlaşma bir çözüm değil, herkesin ağzına bir tutam bal sürerek herşeyin üstünü örtme kavgasıdır. Uzlaşmanın mümkün olması iki tarafında aslında felsefi olarak ne kadar kof olduğunun bir işaretidir. Oysa Türkiye ne çektiyse bu uzlaşmacılardan, “her devrin adamı” olanlardan, bir o yana bir bu yana dönen fırıldaklardan çekti. Bu sistemin ideal tipi, Allahını peygamberini seven, milliyetçi, vatansever, hem laik hem İslamcı, biraz solcu, biraz demokrat, sapına kadar Kemalist, opportunisme bulaşmış "sarışın esmer çekik gözlü Kızılderili zencisi" insanlar. Hani içkisini içen ama ezan okunurken de müziğin sesini kısan tipler. Tanıdınız siz onu. (Biz ne olduğumuzu daha önce açıklamıştık.)

Türkiye'nin ise biraz omurgaya ihtiyacı var.

Uzlaşacaklar mı uzlaşmayacaklar mı hep beraber göreceğiz.